Stosowana głównie w terapii grupowej. Umożliwia ponowne przeżycie trudnej sytuacji w "meta realności" stworzonej przez spontaniczną grę, w której odtwarza się przeszłe wydarzenia. Dzięki temu, że rzecz dzieje się "na niby" możliwe jest pojawienie się takich zachowań, na które pacjent nie mógłby sobie pozwolić w realnej sytuacji. Budzące się w czasie gry wspomnienia często ułatwiają ponowne przeżycie uczuć towarzyszących raniącej sytuacji, i odreagowanie ich.
Psychoanaliza zawsze programowo zakładała powstrzymanie się od wprowadzania do terapii czynników aktywnego niewerbalnego zachowania. Jednak jeden z psychoterapeutów J. L. Moreno w poszukiwaniu udoskonalenia technik psychoterapeutycznych wprowadził programowo do psychoterapii analitycznej pewien szczególny rodzaj aktywności, jaką jest improwizowana w sytuacji terapeutycznej gra ważnych zdarzeń życiowych. Psychodrama daje możliwość ekspresji, wyładowania napięć, pełni więc – jako rodzaj katharsis – samodzielną niemal funkcję terapeutyczną w wymiarze interpersonalnym, dzięki zastosowaniu procedury interpersonalnej. Ważniejsze jednak jest takie zastosowanie psychodramy, aby pacjenci mieli okazję do korektywnego doświadczenia emocjonalnego.
Należy jednak zrozumieć, dzięki jakim mechanizmom wywołanym w toku interakcji dochodzi do przemian terapeutycznych. Chodzi mianowicie to, aby u pacjentów odgrywających zaimprowizowane zdarzenia doszło nie tylko do ujawnienia nieświadomej motywacji i konfliktów, do odreagowania napięć z uczuciem oczyszczenia, ale żeby wystąpił także proces najważniejszy, mianowicie korektywne doświadczenie emocjonalne, które jest podobne do wglądu. Aby takie doświadczenie pojawiło się w psychodramie, pacjent i grupa powinni doświadczyć zachowań zupełnie odmiennych od dotychczas spotykanych i dlatego terapeuta pomocniczy świadomie odgrywa rolę całkowicie odmienną od tej, jakiej np. spodziewał się pacjent w improwizowanym spotkaniu z ojcem. Owo doświadczenie pojawia się także w technice zmiany ról, gdy pacjent grając znaczące osoby ze swojego otoczenia, przezywa w zupełnie nowy sposób kontakt z nimi. Takie doświadczenia sprzyjają pełniejszemu wglądowi w siebie i zdaniem psychoterapeutów są podstawą do samodzielnego twórczego przepracowania przez pacjenta własnych problemów i w efekcie do zmiany zachowań. W grupie psychodramatycznej nie tylko „aktorzy”, ale także pacjenci pozostający „na widowni” uczestniczą w grze i mogą przeżywać poznawczo i emocjonalnie problemy będące jej przedmiotem. Jest to szczególnie ułatwione wtedy, gdy temat pracy stanowi tzw. wspólny mianownik, albo konflikt bieżący, ważny dla wszystkich członków grupy, np. konflikt rozstaniowy.
Stosowana głównie w terapii grupowej. Umożliwia ponowne przeżycie trudnej sytuacji w "meta realności" stworzonej przez spontaniczną grę, w której odtwarza się przeszłe wydarzenia. Dzięki temu, że rzecz dzieje się "na niby" możliwe jest pojawienie się takich zachowań, na które pacjent nie mógłby sobie pozwolić w realnej sytuacji. Budzące się w czasie gry wspomnienia często ułatwiają ponowne przeżycie uczuć towarzyszących raniącej sytuacji, i odreagowanie ich.