Milton Erickson uważał, że terapeucie nie jest potrzebna ani spójna teoria zaburzeń, ani nawet ogólne hipotezy. Terapeuta nie musi znać przyczyn trudności pacjenta, aby rozwiązać jego problem. W terapii powinno się ujawniać i rozwijać pozytywne strony pacjenta, jego potencjalną siłę. Używał specyficznej hipnozy zakładając, że wchodzenie w trans jest naturalną właściwością każdego człowieka. Psychoterapia ericksonowska to niekonwencjonalna metoda terapii strategicznej, której twórcą był Milton Erickson. Terapia nastawiona jest na skuteczność oddziaływania. Koncentruje się na teraźniejszości i zorientowana jest na przyszłość. Zadaniem terapeuty jest w tej metodzie skuteczne wywołanie zmian poprzez bezpośrednie lub pośrednie uruchamianie zasobów tkwiących w poszczególnych członkach rodziny i charakterze relacji między nimi. Środkami wywoływania zmian są: podkreślanie pozytywnych zmian aspektów relacji; dokonywanie zmian małymi krokami; jeżeli jest to niezbędne, zastosowania strategii pogorszenia tego co ma być zmienione (przepisywanie symptomu). Nowatorskim założeniem tej metody było, że zrozumienie i wgląd nie są niezbędnymi warunkami zmian, a zakładanie oporu pacjentów przed zmianą jest szkodliwe (jeżeli terapeuta spodziewa się oporu, z pewnością zetknie się z nim).

Podstawowe założenia terapii ericksonowskiej
-koncentracja na tym co jest możliwe, a nie na tym co jest idealne
-każdy człowiek dysponuje zasobami, by wydobyć się z choroby
-każde zachowanie człowieka, choćby najbardziej naganne, ma u swoich podstaw pozytywne intencje: poczucie bezpieczeństwa, wyładowanie agresji itd.
-każdy człowiek podejmuje w danej chwili decyzje, które wydają mu się najlepsze z możliwych i mu dostępnych
-nie ma opornych pacjentów, są tylko mało elastyczni terapeuci
-każde zachowanie człowieka w jakichś warunkach i czasie (kontekście) jest przydatne
-tym co leczy jest obiektywny punkt widzenia
-jeśli coś jest w nieświadomości, to w tym momencie jest to najlepsze miejsce dla tej treści
-pacjent ponosi odpowiedzialność za terapię .