Wśród zaburzeń odżywiania się kobiet wymienia się między innymi: jadłowstręt psychiczny, żarłoczność psychiczną i przejadanie się związane z innymi czynnikami psychologicznymi. Jadłowstręt psychiczny (anorexia nervosa) objawia się znacznym spadkiem wagi lub brakiem jej przyrostu, spowodowanym odchudzaniem się. Spadek wagi ciała wynosi co najmniej 15% poniżej wagi prawidłowej. Kobieta cierpiąca na anoreksję może ważyć np. około 40 kg przy przeciętnym wzroście i nadal odchudzać się, w przekonaniu, że jest otyła. Obawa przed otyłością przybiera niekiedy formę natrętnej myśli nadwartościowej. Pacjentka może okresowo odmawiać przyjmowania pokarmów, jeść głównie owoce lub chude jogurty i płatki, przesadnie unikać kalorycznego pożywienia (np. wielokrotnie zmieniać wodę podczas gotowania chudego mięsa, odcedzać tłuszcz z zupy). Poza unikaniem ,,tuczącego" pożywienia chora może stosować prowokowanie wymiotów, przeczyszczanie, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne oraz nadużywać leków tłumiących łaknienie lub środków moczopędnych. Zaburzenie pojawia się najczęściej u dziewcząt w okresie pokwitania i u młodych kobiet. Chorobie towarzyszą zaburzenia endokrynologiczne, przejawiające się zanikiem miesiączkowania i utratą zainteresowań seksualnych. Niekiedy występują zaburzenia pracy nerek i równowagi elektrolitowej oraz rzeszotowacenie kości. W niektórych wypadkach wyniszczenie organizmu może prowadzić do śmierci. Leczenie anoreksji wymaga niekiedy hospitalizacji. Wówczas celem oddziaływań medycznych jest przywrócenie równowagi elektrolitowej oraz podniesienie wagi ciała do poziomu odsuwającego zagrożenie życia pacjentki. W dalszej kolejności należy stosować psychoterapię.
Żarłoczność psychiczna (bulimia nervosa) objawia się nawracającymi epizodami przejadania się. Osoba cierpiąca na bulimię spożywa w pośpiechu ogromne ilości jedzenia, np.: chipsów, słodyczy, niekiedy nawet produktów niedogotowanych lub nierozmrożonych, a następnie prowokuje wymioty. W ten sposób może na przemian objadać się i wymiotować nawet kilka razy dziennie. Zamiast lub oprócz wymiotowania próbuje przeciwdziałać tyciu, stosując leki obniżające łaknienie, przeczyszczające, okresowe głodówki lub intensywne ćwiczenia fizyczne. Utrzymuje się przy tym uporczywa koncentracja myśli na jedzeniu i silne pragnienie lub poczucie przymusu jedzenia oraz chorobliwa obawa przed otyłością. Częste wymiotowanie może powodować schorzenia dziąseł i ubytki zębów, odwodnienie, zaburzenia równowagi elektrolitowej, zaburzenia pracy serca, uszkodzenie nerek, odwrócenie perystaltyki jelit, tężyczki, napady padaczkowe, osłabienie mięśni, czy znaczny spadek masy ciała.
Przejadanie się związane z innymi czynnikami psychologicznymi objawia się, podobnie jak bulimia, epizodami przejadania się. Jednak osoba cierpiąca na to zaburzenie nie przeciwdziała efektom objadania się. W rezultacie może doprowadzić się do znacznej otyłości. Otyłość może być niebezpieczna dla zdrowia ze względu na większe ryzyko choroby wieńcowej, wylewu i ataku serca. Psychoterapia zaburzeń odżywiania się różni się zależnie od kierunku teoretycznego i przyjmowanych założeń teoretycznych dotyczących przyczyn tych zaburzeń. Jedną z metod leczenia jest psychoterapia Gestalt. Opiera się na założeniu, że jedzenie było ważnym środkiem komunikacji w rodzinie pochodzenia pacjentki, w dużej mierze zastępując inne formy wyrażania uczuć. Przesadne troszczenie się o zaspokojenie głodu dziecka mogło maskować ambiwalentne emocje rodziców wobec niego, być wyrazem potrzeby sprawowania nad nim kontroli, bądź też mogło być formą kompensowania braku z nim emocjonalnego kontaktu. Dysfunkcjonalne wychowanie, które w innych rodzinach doprowadziłoby do nerwicy lub zaburzeń osobowości, tu w połączeniu z używaniem jedzenia jako środka komunikacji, zaowocowało zaburzeniami odżywiania się. W rezultacie brak dostatecznych umiejętności rozpoznawania i właściwego wyrażania własnych uczuć i umiejętności sprawia, że pacjentka próbuje wyrazić je poprzez zaburzenia odżywiania się. Zaburzenia odżywiania się niekiedy metaforycznie wyrażają emocje dotkniętej nimi osoby. Objadanie się może symbolizować potrzebę ciepła, której pacjentka nie może lub nie umie inaczej zaspokoić. Wymiotowanie może oznaczać nienawiść do rodziców, którą obawia się wyrazić wprost. Głodzenie się może być wyrazem odrzucenia bądź niepozwalania sobie na przyjęcie ciepła od najbliższych osób.
Wśród zaburzeń odżywiania się kobiet wymienia się między innymi: jadłowstręt psychiczny, żarłoczność psychiczną i przejadanie się związane z innymi czynnikami psychologicznymi. Jadłowstręt psychiczny (anorexia nervosa) objawia się znacznym spadkiem wagi lub brakiem jej przyrostu, spowodowanym odchudzaniem się. Spadek wagi ciała wynosi co najmniej 15% poniżej wagi prawidłowej. Kobieta cierpiąca na anoreksję może ważyć np. około 40 kg przy przeciętnym wzroście i nadal odchudzać się, w przekonaniu, że jest otyła. Obawa przed otyłością przybiera niekiedy formę
natrętnej myśli nadwartościowej. Pacjentka może okresowo odmawiać przyjmowania pokarmów, jeść głównie owoce lub chude jogurty i płatki, przesadnie unikać kalorycznego pożywienia (np. wielokrotnie zmieniać wodę podczas gotowania chudego mięsa, odcedzać tłuszcz z zupy). Poza unikaniem ,,tuczącego" pożywienia chora może stosować prowokowanie wymiotów, przeczyszczanie, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne oraz nadużywać leków tłumiących łaknienie lub środków moczopędnych. 
młodych kobiet. Chorobie towarzyszą zaburzenia endokrynologiczne, przejawiające się zanikiem miesiączkowania i utratą zainteresowań seksualnych. Niekiedy występują zaburzenia pracy nerek i równowagi elektrolitowej oraz rzeszotowacenie kości. W niektórych wypadkach wyniszczenie organizmu może prowadzić do śmierci. 
W ten sposób może na przemian objadać się i wymiotować nawet kilka razy dziennie. Zamiast lub oprócz wymiotowania próbuje przeciwdziałać tyciu, stosując leki obniżające łaknienie, przeczyszczające, okresowe głodówki lub intensywne ćwiczenia fizyczne. Utrzymuje się przy tym uporczywa koncentracja myśli na jedzeniu i silne pragnienie lub poczucie przymusu jedzenia oraz chorobliwa obawa przed otyłością. Częste wymiotowanie może powodować schorzenia dziąseł i ubytki zębów, odwodnienie, zaburzenia równowagi elektrolitowej, zaburzenia pracy serca, uszkodzenie nerek, odwrócenie perystaltyki jelit, tężyczki, napady padaczkowe, osłabienie mięśni, czy znaczny spadek masy ciała. 
ze względu na większe ryzyko choroby wieńcowej, wylewu i ataku serca. Psychoterapia zaburzeń odżywiania się różni się zależnie od kierunku teoretycznego i przyjmowanych założeń teoretycznych dotyczących przyczyn tych zaburzeń. Jedną z metod leczenia jest psychoterapia Gestalt. Opiera się na założeniu, że jedzenie było ważnym środkiem komunikacji w rodzinie pochodzenia pacjentki, w dużej mierze zastępując inne formy wyrażania uczuć. Przesadne troszczenie się o zaspokojenie głodu dziecka mogło maskować ambiwalentne emocje rodziców wobec niego, być wyrazem potrzeby sprawowania nad nim kontroli, bądź też mogło być formą kompensowania braku z nim emocjonalnego kontaktu. Dysfunkcjonalne wychowanie, które w innych rodzinach doprowadziłoby do nerwicy lub zaburzeń osobowości, tu w połączeniu z używaniem jedzenia jako środka komunikacji, zaowocowało zaburzeniami odżywiania się. W rezultacie brak dostatecznych umiejętności rozpoznawania i właściwego wyrażania własnych uczuć i umiejętności sprawia, że pacjentka próbuje wyrazić je poprzez zaburzenia odżywiania się. 