Stosowana głównie w terapii grupowej. Umożliwia ponowne przeżycie trudnej sytuacji w "meta realności" stworzonej przez spontaniczną grę, w której odtwarza się przeszłe wydarzenia. Dzięki temu, że rzecz dzieje się "na niby" możliwe jest pojawienie się takich zachowań, na które pacjent nie mógłby sobie pozwolić w realnej sytuacji. Budzące się w czasie gry wspomnienia często ułatwiają ponowne przeżycie uczuć towarzyszących raniącej sytuacji, i odreagowanie ich.

Psychoanaliza zawsze programowo zakładała powstrzymanie się od wprowadzania do terapii czynników aktywnego niewerbalnego zachowania. Jednak jeden z psychoterapeutów J. L. Moreno w poszukiwaniu udoskonalenia technik psychoterapeutycznych wprowadził programowo do psychoterapii analitycznej pewien szczególny rodzaj aktywności, jaką jest improwizowana w sytuacji terapeutycznej gra ważnych zdarzeń życiowych. Psychodrama daje możliwość ekspresji, wyładowania napięć, pełni więc – jako rodzaj katharsis – samodzielną niemal funkcję terapeutyczną w wymiarze interpersonalnym, dzięki zastosowaniu procedury interpersonalnej. Ważniejsze jednak jest takie zastosowanie psychodramy, aby pacjenci mieli okazję do korektywnego doświadczenia emocjonalnego.

Należy jednak zrozumieć, dzięki jakim mechanizmom wywołanym w toku interakcji dochodzi do przemian terapeutycznych. Chodzi mianowicie to, aby u pacjentów odgrywających zaimprowizowane zdarzenia doszło nie tylko do ujawnienia nieświadomej motywacji i konfliktów, do odreagowania napięć z uczuciem oczyszczenia, ale żeby wystąpił także proces najważniejszy, mianowicie korektywne doświadczenie emocjonalne, które jest podobne do wglądu. Aby takie doświadczenie pojawiło się w psychodramie, pacjent i grupa powinni doświadczyć zachowań zupełnie odmiennych od dotychczas spotykanych i dlatego terapeuta pomocniczy świadomie odgrywa rolę całkowicie odmienną od tej, jakiej np. spodziewał się pacjent w improwizowanym spotkaniu z ojcem. Owo doświadczenie pojawia się także w technice zmiany ról, gdy pacjent grając znaczące osoby ze swojego otoczenia, przezywa w zupełnie nowy sposób kontakt z nimi. Takie doświadczenia sprzyjają pełniejszemu wglądowi w siebie i zdaniem psychoterapeutów są podstawą do samodzielnego twórczego przepracowania przez pacjenta własnych problemów i w efekcie do zmiany zachowań. W grupie psychodramatycznej nie tylko „aktorzy”, ale także pacjenci pozostający „na widowni” uczestniczą w grze i mogą przeżywać poznawczo i emocjonalnie problemy będące jej przedmiotem. Jest to szczególnie ułatwione wtedy, gdy temat pracy stanowi tzw. wspólny mianownik, albo konflikt bieżący, ważny dla wszystkich członków grupy, np. konflikt rozstaniowy.

J. Pawlik określił psychodramę jako metodę diagnozy i terapii polegająca na improwizowanym odgrywaniu przez pacjenta w sytuacji terapeutycznej pewnych ról i udramatyzowanych zdarzeń. Ma ona na celu ujawnienie ukrytych dla niego motywów i pragnień, które pacjent przyjmuje i odczuwa w różnych sytuacjach interpersonalnych. Psychodrama jest więc uważana przez wielu autorów jako metoda diagnozy i terapii równocześnie.

Skoro psychodramę określa się jako metodę diagnozy, to należy ją uznać za metodę projekcyjną zgodną z dynamicznym modelem teoretycznym, ale równocześnie jest to także jedna z tych metod projekcyjnych, w których dochodzi do stosunkowo najszybszego zniesienia kontroli nad zachowaniem i do ujawnienia nieświadomych, głęboko wypartych treści. Dlatego też psychodrama wymaga od terapeutów grupowych bardzo dobrego przygotowania praktycznego. Chodzi przede wszystkim o umiejętność wyboru techniki psychodramy dla określonych osób, przy uwzględnieniu aktualnej dynamiki grupy, stanu pacjentów i przygotowania terapeutów pomocniczych, dzięki którym główny prowadzący może nie tracić z pola widzenia całości procesów grupowych, a jednocześnie terapeutycznie modyfikować przebieg gry.

Psychodrama jako projekcyjna metoda diagnozy osobowości ujawnia zwłaszcza te mechanizmy, które są ściśle związane z postawami jednostki wobec innych ludzi. Trzeba jednak pamiętać, że materiał ujawniany w psychodramie jest wieloznaczny. Interpretacje dokonywane przez członków grupy nie muszą być trafne, mogą polegać na rzutowaniu własnych konfliktów na protagonistę.

Jedna z ciekawszych procedur terapii psychodramatycznej jest interpretowanie czyjegoś zachowania poprzez grę – na przykład zamiast werbalnie wskazywać na szczególne zachowania pacjenta wobec jego zwierzchnika, terapeuta proponuje temu pacjentowi rozegranie kolejnej sceny jako trudnej rozmowy z byłym nauczycielem lub z ojcem. W ten sposób pacjent, grając i przezywając te sytuacje, sam dochodzi do odkrycia podobieństw w swoim zachowaniu np. wobec autorytetów, osób znaczących tej samej płci, itp.