To terapia, która zakłada, że myśli, uczucia, czyny powinny być traktowane całościowo. Gestalt po niemiecku znaczy: "postać, figura, struktura". To scalająca terapia, zachęcająca pacjenta do osiągnięcia poczucia wewnętrznej harmonii poprzez zintegrowanie wszystkich składowych swojego życia wewnętrznego.W grupach psychoterapeutycznych prowadzonych zgodnie z zasadami tego podejścia wprowadza się specyficzne normy i oryginalne techniki pracy. Stosuje się dyrektywny styl pracy w tym sensie, że:
· przestrzega się w grupie norm wprowadzonych przez terapeutę,
· prowadzona jest tzw. praca indywidualna na tle grupy,
· minimalizowanie spontanicznych interakcji pomiędzy członkami grupy (w terapii grupowej).
Sytuacja jest strukturalizowana także przez wprowadzenie dla całej grupy ćwiczeń. Ćwiczenia te nastawione są na: różnicowanie własnych myśli czy fantazji od doznań płynących ze świata zewnętrznego oraz z wnętrza własnego organizmu, komunikowanie się niewerbalne, np. podczas ćwiczeń plastycznych prowadzenie dialogu przy użyciu barw i kształtów.

Przestrzeganie norm wprowadzonych do grupy terapeutycznej przez psychoterapeutę przejawia się w tym, iż wymaga on, by wszelkie wypowiedzi pacjentów - nawet dotyczące własnych doświadczeń - były prowadzone w czasie teraźniejszym, nie dopuszcza do używania formy bezosobowej, domaga się, aby pacjenci zamiast zadawania pytań podawali wprost zawarte w nich stwierdzenia, zadaje pytania o to, czego i w jaki sposób pacjent doświadcza, zachęca do bezpośredniej komunikacji między uczestnikami grupy - zamiast plotkowania o innych, pacjenci nie są zmuszani do zwierzania się wbrew własnej woli.

W terapii Gestalt większą wartość przypisuje się działaniom niż słowom. Propozycje przedstawione pacjentowi, który zgłosił się do pracy nad własnym problemem przyjmuje postać ćwiczeń. Są propozycją działań, jakie pacjent może wypróbować w grupie terapeutycznej. Omawiane techniki traktowane są jako forma eksperymentalnych poszukiwań. Do takich ćwiczeń możemy zaliczyć:
· prowadzenie przez pacjenta dialogu miedzy częściami jego zdezintegrowanego "ja" lub między częściami ciała zwanymi dolegliwościami, lub między obiektami występującymi w marzeniach sennych,
· wyrażanie emocji, których ekspresja w przeszłości była zablokowana - zamykanie niedomkniętych spraw,
· odgrywanie ról stanowiących przeciwieństwo jawnie demonstrowanego przez pacjenta zachowania,
· wyobrażanie sobie reakcji innych uczestników grupy terapeutycznej i konfrontowanie z nimi tych fantazji z rzeczywistymi informacjami zwrotnymi od członków grupy,
· eksperymentowanie, podejmowanie nowych zachowań - próbowanie na ile odpowiadają one pacjentowi,
· silna ekspresja - powtarzanie z coraz większą intensywnością ruchów czy gestów uznawanych przez terapeutę za znaczący komunikat pacjenta,
· wykonywanie ć· wiczeń plastycznych - wyrażanie w nich własnego "ja".